Vandaag vertrokken we bij dezelfde bushalte waar we vorige week eindigden. Maar ipv Ringvaartzijde liepen we nu naar Airside. Daar waren twee monumenten. Eerst een Fokker F27 vliegtuig dat op palen boven een vijver stond. Hier stonden decennia lang Fokker-fabrieken waar honderden van deze werkpaarden van de luchtvaart gebouwd zijn. De F27 vloog waar anderen niet vliegen konden. Ik herinner me een landing op een gras/gravel strip op een afgelegen Indonesisch eiland.
100 meter verderop, over een smal pad tussen hoge hekken door, bijna onzichtbaar
en onvindbaar, stond het monument ter nagedachtenis van de 11 overledenen bij
de Schipholbrand in 2005.
Aangrenzend lag een klein industriegebiedje met veel auto’s van TUI en van FedEx. Voor iedere vuilnisbak was een blok beton van bijna een kuub geplaatst om de vuilnisbak te beschermen tegen de vrachtauto’s die net te groot waren voor de parkeerplaatsen. Je stond hier naast het einde van de Aalsmeerbaan. We hadden geluk: net op dat moment werd die geopend voor vertrekkende vliegtuigen. Een machtig gezicht als ze vlak voor je bulderend omhooggaan.
We liepen verder zuidwaarts langs de grote weg en staken over een olifantenpad schuin door richting de Ringdijk. Daar stond een betonnen kubus van zo’n 5x5x5 meter: Gemaal Bolstra was een van de nieuwe gemalen, en het kon meer water verzetten dan de monumentale gemalen van Cruquius en Lijnden. Hier dook ook de omgelegde N201 onder de Ringvaart door. Vreemd met wat voor omwegen die afwisselend ten noorden, ten zuiden en ten noorden van de oorspronkelijke weg kronkelde.
Voorbij dit punt waar aarde (N201/Fokkerweg), water (Ringvaart, gemaal, Aalsmeerder wetlands) en lucht (einde en verlengde Aalsmeerbaan) elkaar raakten, begon Schiphol Rijk. Jarenlang was dit braakliggend akkerland. Projectontwikkelaar Poot zag wel brood in bedrijventerreinen zo dicht bij Schiphol. Dit leidde tot allerlei verwikkelingen en rechtzaken – en een geheel bebouwde zuidoosthoek van Schiphol.
Het eerste deel van Rijk bestond uit enorme loodsen voor goederen op- en overslag,
honderden vrachtauto’s en een groot datacentrum in aanbouw. Ook op zaterdag
werd hier doorgewerkt door flinke ploegen mannen met bouwhelmen. Langs de weg
stonden tientallen auto’s met Roemeense nummerborden, en een paar dure wagens
met Engelse nummerborden.
Iets verderop lag het accent meer op kantoorgebouwen. In een daarvan, “PoV”, heb
ik mijn laatste werkende jaar doorgebracht. Het was zonder twijfel het meest
afschuwelijke en deprimerende kantoorgebouw dat ik kende – en ik heb er heel
wat gezien in mijn carrière.
Het zuidelijkste stukje Rijk was het mooist, met brede groenstroken,
waterpartijen en wandelpaden. Hier stond ook een kerk die door diezelfde meneer
Poot was ontworpen. Laten we het zo zeggen: van projectontwikkeling had hij
meer verstand.
Hier stonden ook
een paar hotels, voornamelijk voor crew. We hadden een heel matige lunch
in het Radisson Blu - prijs en kwaliteit zijn niet altijd recht evenredig. Maar
je zat er mooi, voor de grote ramen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten