9
December 2019 was er een uitbarsting van de vulkaan Whakaari/White Island,
Nieuw Zeeland. 19 Doden, 2 vermisten en 30 gewonden. De uitbarsting overviel de bezoekers. Bijna allemaal buitenlanders "want Nieuwzeelanders
weten wel beter dan naar dit gevaarlijke oord te gaan" - zoals een local
mij vertelde. "Maar het is al decenia lang goed gegaan" - zei de
burgemeester. Soms maar nèt, zoals ik uit de eerste hand kan navertellen.
White Island
Whakatane
is een stadje aan een riviermonding met de nodige toeristen die afkomen op de
iets verderop gelegen zandstranden of voor een tour naar White Island. Tot die
laatste categorie hoorde ik, dus onmiddelijk na aankomst boekte ik de boottocht.
"De
vulkaan is de laatste dagen erg actief", zei de mevrouw van de Tourist
Information. Goed nieuws, hoewel té actief (of te veel wind) zou betekenen dat
de tour niet door zou gaan.
Om
2u vertrok de boot naar White Island. Het was een nieuwe, luxe, modern
ingerichte en uitgeruste boot. Op de open zee werd de snelheid opgevoerd en we
legden de 50km af in 5 kwartier. Daarna werden we met een klein rubberbootje
aan land gebracht, met een ladder en een plank over grote rotsblokken.
Het
eiland / de vulkaan was sinds augustus, toen een nieuwe vent gevormd was,
actiever. En gisteravond was weer een niewe vent gevormd! Sindsdien was
er ook continue seismische activiteit. Het jammere was, dat de wandeling over
het eiland nu niet tot aan de kraterrand ging - te groot risico op
uitbarstingen.
Het
eiland was ongekend droog en stoffig. De vulkaanas stoof op bij iedere voetstap
en windvlaag, en snel werd alles grijs. Het eiland was de top van een vulkaankrater,
het laagste punt lag onder de zeespiegel, en je wandelde binnenin de krater,
maar dus niet tot de actieve opening (vent)- daar zag je wel enorme stoomwolken uit
opstijgen. Afhankelijk van het overheersende metaal waren heuvels in groen of
grijswitte as bedekt, oudere lagen waren ook rood en geel. Tegen de bergflanken
-de binnenkant van de krater- lagen her en der felgele zwavelhopen waar heet
stoom uit donderde. Een soort beekje van zuur water sijpelde door een bedding,
hier en daar borrelend. Het was een bijna buitenaardse ervaring hier rond te
lopen!
Vlak
bij de plek waar we aan land waren gekomen, stonden de resten van een oude
zwavelwinningfabriek - de houten balken nog in goede staat, alle ijzer
weggevreten door de zure lucht.
Net
toen we weer van land zouden gaan, was er een uitbarsting: de centrale opening
was in een donkere wolk gehuld. Een minuut later regende het zwarte, natte as
over ons heen. We werden gemaand snel de boot in te gaan.
Een half uur later, nadat we nog wat voor de kust gezigzagd hadden en net een of twee km weg waren, was er weer een uitbarsting. Van deze afstand zag je de de aspluim opstijgen en langzaam verwaaien.
Een half uur later, nadat we nog wat voor de kust gezigzagd hadden en net een of twee km weg waren, was er weer een uitbarsting. Van deze afstand zag je de de aspluim opstijgen en langzaam verwaaien.
Het
droge stof had mijn haar een Einstein-coupe gegeven: rechtopstaand alsof het
onder stroom stond.
De
volgende weken bleef White Island gesloten voor bezoekers.
Whakatane,
Januari 1999