Oos Kesbeke was nog geen Bekende Nederlander toen ik hem leerde kennen.Dit verhaal begint ruim 20 jaar geleden in Zuid-India. We gaven een workshop playful learning aan de onderwijzeressen op een kleine particuliere school in Dindigul. De school werd gefinancierd door de familie van Saleem, dus uit beleefdheid kwam hij even zijn gezicht aan ons laten zien. Saleem bleek een uiterst innemelijke man te zijn. Afkomstig uit een rijke familie, maar hij had zijn eigen kapitaal verdiend in de augurken-teelt. Hij had zijn eigen ideeën, ging zijn eigen weg, wat in het conservatieve Zuid-India niet te onderschatten is. We mochten elkaar wel.
Hij
kwam jaarlijks naar beurzen in Europa om zijn augurken te verkopen. Tijdens een
van die reizen, 15 jaar geleden, kwam hij bij ons op bezoek in Amsterdam. Wil
je wat van de stad zien, vroeg ik. Nee, daar had hij geen zin in, al die
Europese steden zagen er hetzelfde uit: een rivier, een kathedraal en een plein.
Londen, Rome, Parijs, allemaal één pot nat. We hadden al sokken voor zijn
schoonvader gekocht bij Peek en Cloppenburg. Wat nu nog te doen?
Ik had
laten vallen dat bij ons om de hoek de enige Amsterdamse augurken-fabriek staat,
van Kesbeke. Daar wilde hij wel kijken. Dat kan zomaar niet, zei ik, in
Nederland gaat alles op afspraak. Hij wilde het toch proberen. OK. We wandelden
ernaartoe. Kijk, die vaten komen van mij, zei Saleem toen we langs het
opslagterrein liepen. Je rook de ietwat zurige lucht al die vaak rond de
fabriek hangt.Vaten met augurken
Aan de
poort vroegen we of we meneer Kesbeke konden spreken. “Dat kan zomaar niet,” kregen
we te horen. Maar na wat aandringen en het spelen van de kaart “deze meneer is helemaal
uit India gekomen” mochten we dan toch eventjes 5 minuten binnenkomen. Maar
echt niet langer. Het kantoor van Kesbeke was voor de helft gevuld met een
enorm bureau en een nog enormer aquarium. Inmiddels bekend van de TV. Verder
stond er een grote motor met veel chroom. Vanachter zijn bureau keek Oos
Kesbeke ons een beetje wantrouwend aan. Wat had de kat nu weer binnengebracht?
De
twee mannen begonnen elkaar een beetje te polsen. Wat doe jij dan? Welke
wederzijdse kennissen hadden ze? Via welke tussenhandelaar waren Saleem’s
augurken hier terecht gekomen? Wat voor motor heb je? Wat voor Jeep? Hoe duur
is jouw Rolex? De augurkenwereld is een wereld van macho’s en patsers.
Kesbeke assorti
Langzaam
werd het ijs gebroken en het gesprek werd gemoedelijker. Over soorten en
kwaliteit van augurken. Over de verschillen tussen bewaren op zuur of op zout
water. Heel voorzichtig over de mogelijkheid dat Saleem zonder tussenhandelaar
aan Kesbeke zou leveren. Over de
problemen die het op smaak brengen en bottelen met zich meebrachten. Die
stappen deed Saleem nog niet maar hij zat er wel over te denken daarmee te
beginnen, omdat daar nog meer mee te verdienen was, dan met enkel augurken in grote
tonnen verschepen. Hij wierp een balletje op over mogelijke samenwerking, maar
daar had Kesbeke geen oren naar. We kregen een rondleiding door de fabriek en
langs de vaten die van Saleem kwamen. Al met al waren de vijf minuten uitgelopen
tot een dikke anderhalf uur. Bij het afscheid vroeg Saleem of hij niet een paar potten augurken meekreeg voor zijn vrouw en mijn vrouw? Ja hoor. Dus met
een paar zware glazen potten liepen we weer naar huis.
Na de
introductie had ik weinig meer gezegd maar met verbijstering het verloop van de
ontmoeting gadegeslagen. Saleem zou later een bottelarij openen in Dindigul.
Ook daar heb ik een rondleiding gehad en zag de potjes augurken met AH-huismerk
over de lopende band gaan. Kesbeke kreeg vorig jaar een reality-tv-show.
Het eerste seizoen was leuk om naar te kijken: de macho met het gouden hartje.
Het tweede seizoen verloor zijn charme omdat de deelnemers zich ervan bewust
waren dat ze populair geworden waren. Mij zal die ene ontmoeting altijd
bijblijven. Andersom is hij mij waarschijnlijk vergeten.Bottelarij in Dindigul
Amsterdam,
november 2024
2 opmerkingen:
Prachtig verhaal! En hoe is het mogelijk dat je zoiets meemaakt.
En dan kan ik nog een ministukje aan dit augurken verhaal toevoegen:
In het zuidspaanse Sorbas zijn 3 supermarktjes, één daarvan verkocht diverse soorten kappertjes. Ik vroeg naar het verschil daartussen en de eigenaar gaf er een heel college over. Hij bleek op de augurken- en kappertjesfabriek gewerkt te hebben die een stukje verderop werkeloos lag. Het stond er vol met de blauwe vaten die ik al kende van de indiase fotos van Willem Peter en Kesbeke.
Toen ik hem dat vertelde werd ik van een anonieme buitenlandse klant iemand met wie er een verbindinkje was ...
Een reactie posten