Weet jij nog waar je was, oud en nieuw 2016-2017? Wij
vierden nieuwjaar op een roltrap van Bombay Airport.
Zelden was een heenreis al zo een avontuur, en de
aankomst zo overweldigend.
Ondanks
de vroege start, om 5 uur op Schiphol, begon de reis goed. Na dagen van mist en
vele annuleringen op Schiphol, was er een korte opklaring waarin we opstegen.
De overstap op Zurich ging vlot, en de vlucht naar Mumbai was comfortabel. We
hadden de voorste rij van economy,
zonder toiletblok of nooduitgang, maar toch met extra beenruimte en zelfs kastjes
waar je je handbagage kwijt kon. De vegetarische maaltijden waren uitstekend,
en dat kan ik niet vaak zeggen.
Ook
op Mumbai waren de ellenlange rijen voor immigratie en douane afwezig. De
nieuwe, immense terminal "T2" was niet bijzonder mooi, maar wel een hele
verbetering. In de aankomsthal hadden we wat gedoe om geld te pinnen, door de
recente geldhervorming was er nog steeds een schrijnend tekort aan contant
geld, en mocht je maar 2.500 roepies per keer pinnen. Dan gaan de kosten van
230 roepies plus 2 euro 20 per transactie zwaar aantikken. Bovendien waren veel
geldautomaten leeg.
Er
was een speciale rij incheckbalies voor overstappers van internationale op
binnenlandse vluchten, en daarmee ontweken we de drukte in de vertrekhal. Niet
dat we daar geen tijd voor gehad hadden, onze binnenlandse vlucht zou pas om 5u
‘s ochtends vetrekken. Een kopje koffie hier (westerse vliegveldprijzen), even
zitten daar, een wandeling door de uitgestrekte hal vol grote kunstwerken, en
langzaamaan kwamen we bij onze gate. Instappen. Om 5 over 5 werd er omgeroepen
dat er wegens slecht zicht in Rajkot 1 à 2 uur vertraging zou zijn. Na een
kwartiertje moest iedereen het vliegtuig uit, via een transferdesk kregen we
nieuwe instapkaarten. Dan wederom door security
en bij een restaurantje kregen we een traditioneel ootapam-ontbijt. Daarna weer wachten bij de gate. Intussen waren we doodop en helemaal gaar. Toen werd er
omgeroepen dat de vlucht niet door zou gaan. Waren we de mist in Nederland
ontsnapt, waren we er hier alsnog in gestrand.
Nog
langer rondhangen voor de middag- of avondvlucht zagen we niet zitten, dus wij
besloten te wachten tot de volgende dag. De bagage terugkrijgen en het
vliegveld uitkomen was nog een avontuur op zich. Iedere check die we in omgekeerde richting moesten passeren, vergde
begeleiding van personeel van de luchtvaartmaatschappij die dan in een register
moest invullen dat we een beveiligde zone verlieten. We werden voortdurend
doorverwezen, en niet altijd in de juiste richting.
En
toen stonden we buiten. Zonder reisgids of idee wat te doen. Hotels bij het
vliegveld kosten 200€ per kamer; het centrum was te ver weg als we de volgende
dag fatsoenlijk op tijd hier terug zouden willen zijn. Tegen mijn gewoonte in liet
ik me leiden door een mannetje dat ons aansprak en wel een taxi en een
hotelletje in de buurt kon regelen. Onderhandelingen en geld wisselen op de
achterbank van een auto in een donkere parkeergarage. Alleen had ik het
misschien niet gedurfd, maar met z’n vieren voelde het niet onveilig.
De
taxi bracht ons in 10 minuten in een klein bochtig straatje vol winkeltjes,
kraampjes, kuilen, kleurige mensen, koeien, geiten, en een hotelletje. Eigenlijk
nog niet eens zo slecht, al betaalden we natuurlijk veel te veel omdat ons
mannetje ongetwijfeld een forse commissie voorzichzelf ingecalculeerd had. Het
was een fascinerend buurtje, heel armoedig maar ook heel levendig, met de
kleinst mogelijke winkeltjes en toch nog mensen die er op hun zondags best
bijliepen, want het was immers een feestdag – Nieuwjaar. Aan de grote weg, waar
een metrolijn boven liep, waren dure hotels en restaurants, en daarachter weer
een middenklasse woonwijk.
We
brachten de rest van de dag en de nacht door met slapen, eten, slapen, eten,
slapen. En de volgende dag vlogen we alsnog naar Rajkot, GJ
Geen opmerkingen:
Een reactie posten