Vorig jaar had Kim Deal haar eerste solo album uitgebracht, dit jaar ging ze op toernee. Ik had kaartjes voor de Schouwburg Rotterdam. Een schouwburg is een vreemde plek voor een pop concert. Allemaal wat stemmiger dan Paradiso of de Melkweg. Een breed podium en daarvoor waren wel 10 rijen stoelen weggehaald voor de hard core fans, achterin konden wij heel comfortabel zitten. Heel langzaam liep de zaal vol. Het publiek was nagenoeg geheel van onze leeftijd (Kim is een paar jaar jonger dan ik), nog minder jongeren dan vorig jaar bij de Breeders.
Het voorprogramma
was Our Girl uit Londen, geleid door een zangeres/gitaris en een enthousiaste
drumster. Dan nog een bassist en een onduidelijke vierde man met triangle op de
achtergrond. Ze waren onder de indruk van de entourage en de crew: in
een schouwburg werden ze duidelijk beter ondersteund dan ze gewend waren van
obscure engelse podia. De drumster bedankte de crew speciaal.
Tegen het eind
speelde ze wat klassiekers van de Breeders en Gigantic van de Pixies. De meeste
werden niet herkend door het publiek, en zelfs haar grootse hits uit de jaren
80/90, Gigantic en Cannonball, zorgden niet voor een op en neer hossende menigte
in de pit. Totaal anders dan in Amsterdam waar de klassiekers op een
enthousiast onthaal konden rekenen. Het leek bijna alsof dit publiek haar
alleen kende van de solo album, maar dat kan niet waar zijn.
Al met al bracht het concert me niet in de extace van een Breeders-optreden, maar Kim zien is altijd de moeite waard, en deze setting deed zeker recht aan haar solo album.
