Er zijn van die maaltijden waarvan je meteen denkt "wat is dit ongelooflijk lekker", en die je nog lang bijblijven. Soms is het een specifiek gerecht, soms het restaurant als je er vaker eet, soms staat het symbool voor een type maaltijd.
Hierbij een terugblik op tien(*) memorabele gerechten / maaltijden / restaurants. Omdat het zulke uiteenlopende situaties waren, is er geen "allerbeste" en zelfs geen volgorde in de lijst.
Begin jaren negentig was Chiang Mai een weliswaar toeristische, maar vooral laid back stad in Noord Thailand. De drukte en hectiek zou pas later komen. Er waren een paar vegetarische restaurantjes. Sai Baba was onze favoriet. Er werden heerlijke Thaise en fusion gerechten geserveerd, met veel tofu en tempeh. Ik geloof niet dat het echt Sai Baba heette, maar onze favoriete serveerster was een volgeling van hem.
Uit mijn dagboek in mei 1992:
"Voor het avondeten werd onze favoriete bestemming al gauw AUM, een klein vegetarisch restaurantje - geïnspireerd door een foto van Sai Baba. Beneden drie kleine formica tafeltjes, boven kussens voor wie zittend wilde eten (daar moesten de schoenen uit). Heel eenvoudig allemaal, maar van absoluut geweldige kwaliteit en bijzonder vriendelijke mensen."
Januari 1995:
"We gingen lunchen bij AUM, nog steeds een van mijn favoriete restaurants. Voor het eerst sinds Hue weer in een echt vegetarisch restaurant, dus eindelijk hoefde je je niet niet af te vragen waarvan de bouillon getrokken was, of in wat voor vet er gefrituurd was. En dan het overweldigende aanbod waaruit gekozen kon worden.... Heerlijk! Sai Baba hing nog steeds met zijn boze blik aan de muur; evenals het uitgebreide pamflet met redeneringen en argumenten voor vegetarisme (in tegenstelling tot het ongenuanceerde Zen foldertje uit Saigon); de staartloze poes had een kleintje; de dames lachten ons weer vriendelijk toe."
Januari 1998
"(...) Daarna ging ik eten bij AUM, dat nog hetzelfde eenvoudige restaurant was. Sai Baba aan de muur, de kat zonder staart en de mensen waren er allemaal nog. Maar je kon er nu ook internetten of een cursus Thais volgen. Iemand die daarnaar informeerde, kwam de tijden, van 2 tot 5 als het restaurant dicht was, niet zo goed uit, want dan ging hij altijd zwemmen. Wat veel hilariteit opriep van Sunny, de juf. Wie had er hier nu de hele dag de tijd? Het eten was er nog steeds heerlijk, misschien wel het allerbeste dat ik kende. Ik nam gezonde groentesoep (met spinazie, mais, pompoen enz) en gebakken Thaise mie met groente en tahoe."
Januari 2001
"(...) De grootste schok van de afgelopen drie maanden kreeg ik toen ik die avond uit eten ging. Ik toog naar mijn favoriete vegetarische restaurant AUM, en daar was veel veranderd. Het gaf niet dat er nu een duidelijk naambord stond, of dat er een tafel buiten stond. Het was nog niet zo erg dat er nieuwe tafels en stoelen waren, of dat de ruwe cementen vloer betegeld was. Het werd al jammerder dat er een rieten wandje voor de keuken was gekomen, en dat i.p.v. die woeste Sai Baba kop aan de muur nu antieke zwartwit-foto's hingen. Hoekjes met boeken-te-koop, koffie-te-koop en een computer-burootje pasten ook niet erg bij het eenvoudige eethuisje van weleer. Maar wat het ondraaglijk maakte, was de oude Amerikaan(?) die als een soort gastheer rondliep en praatjes maakte met leeftijd-/landgenoten. Hij was te log/lomp voor de verfijnde ambiance. Het veranderde totaal de unieke sfeer die hier jarenlang gehangen had.
Hoewel ik hem niet met 100% zekerheid herkende, kon het niemand anders zijn dan de man die ik 3j geleden gesproken had; hij vertelde me toen dat hij een oogje had op Toy, de eigenaresse/kokkin; zij vertelde me toen dat ze twee mannen aan het lijntje hield en niet kon kiezen. Hij vertelde nu dat ze getrouwd waren en over de afgelopen jaren geleidelijk de zaak "opgeknapt" hadden.
Toegegeven, Toy kookte nog steeds verrukkelijk, en op de vernieuwde menukaart stond genoeg dat ik zou willen proberen om de komende vier dagen hier te komen. Maar eerst moest ik zien of ik deze schok zou kunnen verwerken..."