Als hoofdpersoon Simon met zijn opa op zoek gaat naar het monument ter nagedachtenis van de vliegramp op Tenerife in 1977, verdwalen ze op Westgaarde. Als we datzelfde willen doen, zijn we gewaarschuwd en beter voorbereid – dus dat zal ons niet overkomen! Toch?
Deel 1
In
het boek is deze scene de opstap naar meer onderzoek door Simon. Simon’s vader
kwam om bij die vliegramp, maar de omstandigheden roepen veel vragen op.
Langzaam haalt Simon e.e.a. op. Wat is er ook al weer gebeurd? Waarom
verschillen de ideeen daarover in Nederland, Spanje en de VS? Wat een schril
contrast tussen de aandacht, nazorg en afhandeling van Tenerife-1977 en de
MH17-ramp. Er worden wat mogelijke verklaringen gegeven voor de relatieve
vergetelheid. Het was een andere tijd, meer van schouders eronder en doorgaan. De
gebeurtenis werd ook overschaduwd door de treinkaping.
De Kapperszoon komt langzaam op gang. Eerst lijken het losse situaties die
geschetst worden, maar samen beginnen ze een beeld te vormen van Simon, de zoon
van een kapper. Een wat opzichzelf levende man. Die na jaren belangstelling krijgt
voor wat er met zijn vader gebeurt is.
Net
als Simon en zijn opa komen we terecht op het Chinese veld, keren om, zoeken
naar een richtingaanwijzer. Een verschil is dat de heggen nu bijgeknipt zijn en
alles er veel verzorgder bij ligt.
Deel 2
In
deel twee gaan we terug in de tijd. Het is 1977. We lezen hoe Simon’s vader aan
boord van het toestel terecht komt. We lezen de toedracht van het ongeluk. En
we lezen een (niet geheel onverwachte) wending. Daarmee hebben we inmiddels een
boeiende verhaallijn, tegen de informatieve achtergrond van een bijna vergeten
ramp. De grootste vliegramp in de geschiedenis.
Deel 3
Terug naar het heden. Simon’s dagelijks leven kabbelt voor. We gaan nog een keer terug naar Tenerife 1977, om daar wel in grote stappen door de tijd te gaan. De 30-jarige herdenking in 2007 brengt de verhaallijnen even samen, maar dan buigen ze weer uit elkaar en stroomt het boek wel erg traag door. De verwikkelingen met “de schrijver” boeien niet. Als dan in het heden de lijnen weer samenvloeien, had dat wel met wat meer geknetter gemogen.
Toch is het een boeiend boek tegen de achtergrond van wellicht de meest vergeten gebeurtenis uit de moderne geschiedenis. Het is intrigerend en informatief, en geeft een mooi tijdbeeld van de jaren ’70.
Dat is ook het decenium dat Westgaarde is geopend. Toen buiten de stad, nu aan de rand ervan. Nog steeds ruim opgezet, en een heel mooi park voor de laatste rust. Als we eindelijk het monument gevonden hebben, zijn we met Simon eens dat het opmerkelijk eenvoudig en klein is. Hoe kunnen op zo’n kleine plek zoveel mensen liggen?
Terug thuis voeg ik de precieze plek toe aan Google-maps. Dat zou Simon ook geholpen hebben. Want op de informatieborden van Westgaarde is onduidelijk aan welk pad het monument ligt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten