AVG invoeren in vier praktische stappen voor ZZP'ers en websitebeheerders

De AVG is een geschenk uit de hemel

Als gebruiker / klant / websurfer heb ik eindelijk en weerwoord tegen bedrijven en websites die ongevraagd en ongebreideld gegevens van me verzamelen en die dan ge- of misbruiken zonder dat ik het doorheb.

Als kleine ondernemer of als websitebeheerder is het een mooie aanleiding om eens na te denken hoe ik eigenlijk omga met (de gegevens over) mijn klanten.

Als ik dat slim doe, is het nauwelijks extra werk om mijn zaakjes goed voor elkaar te hebben.

Waarom deze blog

Veel blogs en websites herhalen slechts de informatie van de AP en de KvK over de stappen die je moet zetten, maar gaan niet in op het praktische hóe en wát. Ik wel.

Ik behandel relatief eenvoudige situaties:

·         Je onderneming gebruikt geen "bijzondere" persoonsgegevens (=gevoelig, bv religieus, medisch, strafrechtelijk)

·         Je onderneming doet niet aan "profiling" van klanten (=verwerken van persoonsgegevens is je core business)

·         Je website is niet interactief (=webwinkels, etc)

Als je geen ondernemer bent, maar wel een website hebt, bv over je hobby, dan kun je stap #1 waarschijnlijk overslaan.

AVG in een notendop

AVG (of GDPR) is de nieuwe Europese wet voor privacy bescherming. De wet is op 25 mei 2016 ingegaan en je hebt twee jaar de tijd gehad om er aan te gaan voldoen. Als kleine eenmanszaak zul je niet zo snel beboet worden wanneer je dat niet doet, maar als ondernemer wil je je gewoon aan de wet houden - en zeker aan zo'n wet waar je het helemaal mee eens bent.

In Nederland ziet de Autoriteit Persoonsgegevens (AP) toe op naleving.

De AVG stelt dat je privacybeleid moet hebben (ook wel gegevensbeschermingsbeleid genoemd). Hiermee toon je aan hoe je voldoet aan de AVG, het is je verantwoordingsplicht. Voor een klein bedrijf zijn de twee belangrijkste elementen van dat beleid: het register persoonsgegevens en de privacy verklaring.

De wet gaat over "Persoonsgegevens", dat is alles wat "tot een persoon herleidbaar is". Bijvoorbeeld naam, adres, telefoonnummer maar ook een IP-adres en locatie-gegevens. Soms denk je dat een enkel gegeven níet tot een persoon herleidbaar is, maar dan kan de combinatie van gegevens dat onverwacht toch zijn. Bv het bedrijf waar iemand werkt en iemands functie.

In de wet is sprake van "expliciete toestemming". De cookie-banners die we sinds een paar jaar kennen, met teksten als "Als u verder gaat op onze site, nemen we aan dat u akkoord gaat" voldoen daar dus absoluut niet aan. Dat is zoiets als: "als je bij de AH winkelt, mogen ze je pincode weten".

Als je een deel van je werkzaamheden uitbesteedt aan een ander, bv je boekhouder, en die ander heeft inzicht in persoonsgegevens, bv de facturen, dan moet je met die ander een verwerkings-overeenkomst (of verwerkers-overeenkomst) afsluiten. Dat kan op papier of per email.

Het stappenplan

1.   Register persoonsgegevens: Denk na over wat je hebt en documenteer dat

Welke persoonsgegevens bewaar je eigenlijk? Zowel op papier, op je computer als op je website.

Denk aan adreslijsten, facturen maar misschien ook de gegevens die je inhoudelijk gebruikt om de opdracht uit te voeren. Bv de vooropleiding van een cursist, de plattegrond van het huis waar je de badkamer gaat renoveren, etc.

Schrijf per categorie, ofwel gegevensgroep op:

·         Welke gegevens zijn het precies (bv naam, adres, diploma's)

·         Waar heb je ze voor nodig
·         Wat is de grondslag om de gegevens te verwerken (bv wettelijke verplichting, noodzakelijk om de werkzaamheden uit te voeren, toestemming verkregen, ...)

·         Waar en hoe sla je ze op (bv computer, cloud, externe disk, papier)

·         Hoe is dat beveiligd (wachtwoorden, sleutels, ...)

·         Wie heeft er toegang, aan wie geef je de gegevens door? (Bv je boekhouder)
Heb je met diegene een verwerkings-­overeenkomst? (*)

·         Hoe lang wil/moet je het bewaren (denk aan de wettelijke bewaartermijn voor bv de belasting, 7 jaar)

·         Hoe kunnen klanten vragen om inzage / verwijdering / downloads

voorbeeld register persoonsgegevens

 ==> Pas aan wat je gezonde verstand je ingeeft:

·         Gooi weg wat je niet meer nodig hebt!

·         Heb je je backup-bestand op een externe harde schijf staan? Versleutel het dan.

·         Enzovoorts

==> Kijk, je hebt het wettelijk verplichte register persoonsgegevens (ook wel register van verwerkingsactiviteiten genoemd) al bijna af, en een eerste stap gezet om je privacy beleid te maken. Cruciaal is dat je je daarna ook aan je eigen beleid houdt!!

2.   Website: minder is beter

Als je website persoonsgegevens verzamelt, moet je daar vooraf en expliciet toestemming voor vragen, en die toestemming documenteren / vastleggen. "Als u verder gaat op onze site nemen we aan dat u akkoord gaat" is absoluut onvoldoende.  Bovendien moet je website ook nog werken als de toestemming geweigerd is.

Mijn uitgangspunt is dat zo'n toestemmings-ronde voor de klant vervelend is en voor jezelf te veel werk is. De eenvoudigste oplossing is dus om je website zo in te richten, dat die geen persoonsgegevens verzamelt. Dat betekent dat je geen diensten van derden kunt gebruiken die aan tracking doen.

·         Geen embedded content, bv youtube-filmpjes of google-maps. Want "embedded" valt onder jouw website dus onder jouw verantwoording. Wat kan wel: Plaatje + link naar site, die is dan verantwoordelijk.

·         Geen contactformulier. Wat kan wel: Email-adres, dat is zo-wie-zo prettiger voor de klant dan die nare invulschermen.

·         Geen website-statistieken die tot een persoon te herleiden zijn. Enkele populaire pakketten hiervoor bewaren gegevens op zulk gedetailleerd nivo, dat je kunt achterhalen wie je bezoeker was.
Wat kan wel: Google Analytics voldoet mits op de juiste wijze ingesteld (**)
StatCounter kun je zo instellen dat het geen cookies plaatst en het IP-adres "maskeert". 

·         Geen sociale media deel- en volg-knoppen die door derden (bv AddThis) gehost worden.
·         Geen commentaar-boxen of discussie-fora die door derden (bv facebook) gehost worden.

·         Geen advertenties (***)

Als je het zo doet, hoef je geen cookie info/toestemming banner te tonen. Als iedereen het goed doet, gaan we die vanaf 25 mei nauwelijks nog zien. Waar ze nog wel getoond worden om toestemming voor "tracking cookies" te vragen, kun je bijna altijd weigeren, en toch de website gebruiken.

3.   Stel een "privacy verklaring" op.

Vorm:

Een nieuwe pagina op je website, waar je in iedere footer naar verwijst. De wet vereist dat dit beknopt en begrijpelijk is.
Inhoud:
(A) Omschrijf voor je klant wie je bent en welke gegevens je van hem/haar verzamelt: wat, waarom, voor wie, etc etc. Gebruik het register dat je in stap #1 gemaakt hebt.
(B) Noem de technische diensten die door je website gebruikt worden met naam en toenaam; vertel of je evt functionele en statistische cookies gebruikt; wijs er op dat de gebruiker die cookies kan weigeren mbv de browser-instellingen.

voorbeeld privacy verklaring.

==> Kijk, je hebt alweer aan een wettelijke verplichting voldaan.

4.   Nieuwsbrieven

Ook voor nieuwsbrieven geldt dat je er expliciet toestemming voor moet vragen, en die toestemming moet documenteren / vastleggen. Een vooraf aangevinkt vakje mag dus niet, en het gebruik van een emailadres dat je voor een ander doel gekregen hebt, al helemaal niet. Ook moet je zeggen wat voor soort nieuwsbrief het is (hoe vaak, waarover), en of je de verzamelde (adres)gegevens met anderen deelt. Dat laatste doe je natuurlijk nooit. Dat zeg je dan ook.

Onder de nieuwsbrief moet een duidelijke afmeld-knop staan, en als iemand zich afmeldt moet je zijn/haar gegevens ook daadwerkelijk verwijderen.

Een veelgestelde vraag is of je iedereen opnieuw toestemming moet vragen als je al langer een nieuwsbrief verstuurt, maar in het verleden de toestemming niet hebt vastgelegd. Dit is een omslachtige operatie waarbij je gegarandeerd een aantal abonnees kwijtraakt. Een pragmatische aanpak is: loop zelf de verzendlijst na en verwijder iedereen waarbij je vermoedt dat die niet (meer) geïnteresseerd is. Als je dit combineert met niet-opdringerige, inhoudelijk relevante nieuwsbrieven waar een duidelijke afmeldknop onder staat, zit je wel goed.

Voetnoten

(*) Ik ga hier niet nader in op de verwerkings-­overeenkomst. Wanneer heb je die wel of niet nodig en hoe ziet die er uit? Voorbeelden van een eenvoudige standaard-overeenkomst in jouw branche zijn online te vinden. Zie ook vervolgblog.

(**) De AP geeft richtlijnen hoe Google Analytics in te stellen. Maar waarschut tegelijk dat GA binnenkort wellicht helemaal niet meer zal mogen, omdat de data toch door de Amrikaanse overheid in te zien is.

(***) Als je wel advertenties wilt plaatsen, gelden wat extra regels en voorwaarden. Zie vervolgblog.

Londen, zomer 1978 (deel 2/2) Hippie tussen de punkers

De punkers zagen er vervaarlijk uit, maar de meesten waren aardige jochies. Op het toilet vroeg een jongen in zwart kleer, kettingen en met een enorme hanenkam die voor de spiegel stond: "heb jij misschien een kammetje voor me?"

Media

Politiek en economisch ging het niet goed met Engeland. Een zwakke minderheidsregering onder premier James Callaghan. Veel geweld in Noord Ierland door het Britse leger en een veroordeling van Engeland voor schendingen van de mensenrechten daar. 

Jaren van enorme inflatie die werd bestreden met een loonstop. Vakbonden die hun radicale leden niet in de hand hadden. Het was de voorbode van de algemene stakingen in de winter van 1978-1979 en dan de komst van Margaret Thatcher, die de stad Londen (de GLC), de vakbonden en de banken-regulering ophief, daarmee de kiem leggend voor de crisis van 2008. 

Zover was het nog niet in 1978, maar er was wel een hoge jeugdwerkeloosheid en het gevoel van een verloren generatie. Begrijpelijkerwijs was er veel aanhang voor bekende punk quotes als "No future", "Destroy" (Sex Pistols), "White riot, I wanna riot" (Clash), "Something better change" (Stranglers).

Stiff Little Fingers was de meest politieke Noord Ierse band, hun eerste single was Suspect Device:
"Their solutions are our problems, They put up the wall
On each side, time and prime us, Make sure we get fuck all
They take away our freedom, In the name of liberty
Why can't they all just clear off, Why can't they let us be"

Sex Pistol-zanger Johnny Rotten was ook van Ierse afkomst. Anders dan Bob Geldof en Bono, koketteerde hij daar niet mee. Toch zou hij later zeggen dat o.a. anti-Ierse disciminatie en James Joyce zijn inspiratiebronnen waren.
"Is this the M.P.L.A. or Is this the U.D.A. or
Is this the I.R.A.? I thought it was the U.K."

De belangrijkste media van de punk-scene waren NME, een weekblad waarin alle belangrijke ontwikkelingen besproken werden, en John Peel, een DJ op Radio One die punk een kans gaf. Maar wat nog veel opvallender was, was hoe vaak punk de voorpagina haalde van de "gewone" kranten.

Bijna iedere vinger die Sex Pistol-bassist Sid Vicious bewoog was voorpagina­nieuws. De hit God Save The Queen zal langer met koningin Elizabeth verbonden blijven dan de Jubilee Line, de nieuwe metro­lijn die ter ere van het zilveren jubileum naar haar vernoemd werd. Het uitkomen van de elpee van de Sex Pistols, nadat ze twee keer "ontslagen" waren door een platenmaatschappij, was een nationale gebeurtenis. Het uiteenvallen van de groep een nationale ramp. Sid en Nancy werden in New York ieder uur van de dag op de voet gevolgd.

Concerten

De Sex Pistols, de Clash en de Stranglers konden in 1978 al geen optredens meer geven. Ze waren té populair voor de kleine zalen uit het circuit en de mensenmassa die daar op af kwam was onbeheersbaar. Tegelijk waren ze nog niet gesettled genoeg om in grote zalen of stadions te spelen. De Sex Pistols hebben in 1976-1977 zo'n 75 optredens gegeven. Allemaal in kleine zalen. De schatting is dat zo'n 40.000 mensen ooit een optreden van hen gezien hebben. Alles bij elkaar. Dat is een middelgroot voetbalstadion vol. Toch was hun invloed op de music scene onmetelijk groot. Bijna iedereen die ze gezien heeft, richtte daarna zijn/haar eigen band op.

Eind april was er een groot festival dat een protest of demonstratie tegen rasicme was: Carnival against the Nazis. Het was een optocht van Trafalgar Square naar Victoria Park, een groot park in noordoost Londen. Met 80.000 deelnemers was de opkomst voor die tijd ongekend. In het park waren optredens van o.a. Tom Robbinson, X-Ray Spex, Elvis Costello en The Clash. De geluidsinstallaties waren toen nog niet goed genoeg voor zulk een omvang, dus ik heb er niet veel van gehoord of gezien.

The Clash was muzikaal gezien de meest interessante punk-band. Ze mengden punk met reggae en jazz en waren uitgesproken links in hun politieke opvattingen. Jammer genoeg heb ik nooit een herkansing gehad om ze beter te zien.

Die zomer bezocht ik zo'n 30 concerten, meest in kleinere zalen. Soms ging ik met Sean en vrienden van hem, een enkele keer met bezoek dat overgekomen was, maar meestal alleen. Van een concert met Pinpoint en de Lurkers in de Marquee was ik zo onder de indruk, dat ik de volgende avond gewoon nog een keer ging.

De punkers zagen er vervaarlijk uit, maar de meesten waren aardige jochies. Op het toilet vroeg een jongen in zwart kleer, kettingen en met een enorme hanenkam die voor de spiegel stond aan me: "heb jij misschien een kammetje voor me?"

Verschillende bekende punk-rockers hadden een verleden als hippie

Eén keer was een groepje minder aardig en waren ze me in de rij voor de kassa een beetje aan het sarren omdat ik er anders uitzag. Met een spijkerjasje en lang haar leek ik in niets op de gemiddelde punker. Er werd wat gescholden en geduwd en m'n badge met "Never mind ... the Sex Pistols" (iedereen had toen allerlei badges op) werd afgepakt. De volgende dag op het NPL -waar ik ook een buitenbeentje was- viel het mijn collega's op dat mijn badge weg was. Metaalbewerkers aan de draaibank maakten snel een nieuwe voor me - nu met de tekst "Sex Problems".

Stranglers in The Nashville

Via Sean hoorde ik dat Pinpoint zou spelen in het voorprogramma van een geheim optreden van The Stranglers. Het was een repetitie voor een groot openlucht optreden in Battersea Park, dat ze hadden aangekondigd omdat alle club-optredens verboden waren door de GLC. De warm-up-show was in The Nashville, meer een café met een podium acherin. Het was geweldig om zo'n grote band te zien in zo'n kleine zaal. Er waren misschien 100 bezoekers maar de Stranglers gaven zich volledig. Ze hadden toen al een hele serie hits en klassiekers op hun naam staan. 

Stranglers in Battersea Park

Twee weken later was dan het openlucht optreden, met o.a. Peter Gabriel in het voorprogramma. Ze hadden groots uitgepakt. Tijdens Nice 'n' sleazy verscheen een rij go-go-girls op het podium die een soort van striptease uitvoerden. Genoeg voor de kranten om dagenlang schande van te spreken. Tijdens de toegift speelden ze het nummer Tank en werden rookbommen afgeschoten door een heuse tank die naast het podium opdook.

Einde

Als ik langer dan 6 maanden had willen blijven, had ik een verblijfvergunning moeten aanvragen. Heel veel langer zou ik niet willen, dus tegen het eind van die termijn zei ik mijn werk en kamer op, en ging eind september terug naar Nederland.

november 2017-april 2018

Lees hoe het begon in deel een - punk achterna

Links

Deel een van Londen, zomer 1978 - Punk achterna

Spotify playlist Londen 1978

Meer van 40 jaar geleden

Londen, zomer 1978 (deel 1/2) Punk achterna

"Bij de meest populaire nummers werd de pogo ingezet, een dans die bestond uit en masse op en neer springen. Desondanks was het allemaal heel gemoedelijk, en na afloop zaten de vermoeide jongeren op een rijtje op de grond, in de gang, met hun rug tegen de muur."

Londen is de happening place

Begin jaren '70 waren de belangrijkste stromingen in de popmuziek de "glitterpop", waarbij het meer om het uiterlijk dan de inhoud leek te gaan, en de trend naar "symphonische rock", waarbij muziek steeds meer uitgesponnen werd.

Als reactie daarop ontstond een tegenbeweging die teruggreep naar de kern, uiterst eenvoudige en korte liedjes waarvoor je geen muzikale aanleg nodig had. Tegelijk was dit in het Engeland van toen een protest tegen de economische uitzichtloosheid voor een jonge generatie. Punk werd geboren.

Mijn eigen muzikale ontwikkeling in de eerste helft van diezelfde jaren '70 ging via pop en luistermuziek naar de "betere" rock van Who en Led Zeppelin. Maar die nieuwe muziek was ook heel interessant.

Na mijn reis in de winter van 1977-1978 zei ik wel eens "het enige wat ik onderweg gemist heb, is muziek". Al die dingen samen waren dus genoeg reden om in de zomer van '78 naar Londen te gaan: daar gebeurde het, wat de muziek betrof.

King's road en Wardour street

Met slechts een tas bagage trok ik half april naar Londen. Als eerste naar het enige bekende punt, het adres van Gill en Sean dat ik in Marokko gekregen had. King's Road, de verbindingsweg van Chelsea naar Fullham was meteen een landmark in de Punk scene, want daar was ook de kledingwinkel waar Malcolm McLaren de Sex Pistols had verzameld en opgericht.

Mijn doel was verderop in de straat, na de knik, waar het niet meer zo hip was. Het bleek een basement apartment te zijn, vrij klein en donker. Meteen die eerste avond gingen we naar een punk-concert in The Marquee in Wardour Street. Een vriend van Sean, Dave, speelde in de band Pinpoint die in het voorprogramma stond. Het hoofdprogramma was Adam and the Ants, waarvan Adam Ant als solo-artiest later nog vrij populair werd - overigens meer dankzij zijn imago dan dankzij zijn muziek.

Adam and the Ants in The Marquee, 1978

De Marquee was een kleine zaal met zwartgeverfde muren en plafonds. Het was er behoorlijk druk met jonge punkers: bleke kinderen in zwart-leren jasjes met glimmende ritssluitingen, en zwart haar, soms opgespoten in de klassieke hanenkam. De muziek was eenvoudig en hard. Ik vond al meteen dat Pinpoint beter was dan Adam Ant. Bij de scene hoorde dat je onverstoorbaar doorspeelde als er bekers bier naar het podium gegooid werden. Bij de meest populaire nummers werd de pogo ingezet, een dans die bestond uit en masse op en neer springen. De meer agressieve types maakten daarbij een zijwaartse beweging, tegen anderen aanduwend. Desondanks was het allemaal heel gemoedelijk, en na afloop zaten de vermoeide jongeren op een rijtje op de grond, in de gang, met hun rug tegen de muur.

Kingston en Teddington

Het basement apartment was alleen van Gill. Sean woonde met een paar vrienden in een huis in Kingston upon Thames. Daar kon ik wel een tijdje logeren. Het was een twee onder een kap met een statige zijingang. Binnen was het nogal een kale bedoening. Iedere bewoner had een kamer en er was een gedeelde keuken met een toaster en een elekrische fluitketel.

Eten bestond nogal eens uit toast met witte bonen in tomatensaus. Soms haalden we fish and chips bij de lokale snackbar, die dan in een oude krant meegegeven werden. Alsof de drukinkt nog wat aan het aroma toevoegde. En we gingen wel eens naar de pub om een pint of lager te drinken.

Een van de medebewoners was Dave, die speelde in de band Pinpoint. De zanger van Pinpoint, Arthuro,  was eerder lid geweest van de Lurkers, een band van naam. In die tijd had je "de grote vier" van de punk-scene: Sex Pistols, The Clash, de Stranglers en The Damned; twee dozijn bands van naam (Adverts - Lurkers - Adam Ant - Siouxsie and the Banshees - Generation X (Billy Idol) - Elvis Costello - X Ray Spex - Sham 69 - The Tourists (Ann Lennox en Dave Stuart) - Stiff Little Fingers - The Buzzcocks (Pete Shelley en Howard Devoto) - Boomtown Rats (Bob Geldoff) - The Jam (Paul Weller) - ... ), en oneindig veel bandjes die al blij waren met een enkel optreden hier en daar, of als ze een singletje konden uitbrengen.

Ik had de voorafgaande winter vier maanden rondgereisd en nauwelijks spaargeld meer. Dus ik moest een baantje zoeken. Het Job Centre was een nieuw en toegankelijk instituut, waar je terecht kon. Engeland zat sinds 5 jaar in de EEG, een werkvergunning kreeg je automatisch.

Ondanks de hoge werkeloosheid hadden ze meteen een invalsbaantje voor me. De National Physical Laboratory (NPL) in Teddington was een soort TNO, een onderzoeksinstelling cq standaarden-bewaker (The National Measurements and Regulations Office hoorde er bij). Het was een vrij groot complex met verschillende afdelingen in verschillende gebouwen. Als iemand iets had laten uitrekenen door de computer, werd de uitkomst geprint op grote vellen zigzag gevouwen papier, met gaatjes aan de zijkant om het door de printer te leiden. Die stapels papier moesten vanuit het computer-gebouw rondgebracht worden naar de diverse andere gebouwen. Degene die dat deed was een paar weken met ziekteverlof. Nu kon ik dat mooi doen.

Ik reed rond in een blauw miniatuur-vrachtautootje en bezorgde de post bij de lobby / receptionist / portier van de verschillende gebouwen. Soms moest ik ook een envelop mee terugnemen. Het was heel eenvoudig werk, met volop gelegenheid met deze en gene een praatje te maken.

Zo kon ik ook iedereen laten weten dat ik woonruimte zocht. Woonruimte vinden in Londen was een stuk moeilijker dan werk vinden. Ik bleef wekenlang te gast bij Sean. Via via kwam het bericht terecht bij Mrs Allen. Een jonge weduwe met drie kinderen van rond de tien jaar oud. Ze had een kamer over en kon wel wat extra geld gebruiken. Ik betaalde 10 pond huur per week, ongeveer een kwart van mijn salaris. Het was een beetje een saaie, degelijk gemeubileerde kamer in een rijtjeshuis in een straatje op maar 200 meter van de rivier de Thames. Bloemetjesbehang. Ik had niet veel met het gezin te maken; soms zat ik in de tuin als zij daar ook zaten; soms kreeg ik 's avonds een beker "cocoa" als de kinderen die ook kregen.

Na een maand keerde de originele computer-output-bezorger terug van verlof. Het was een beetje een norse man waar ik verder geen contact mee had. Personeelszaken kon me aan een andere functie binnen NPL helpen. "Casual Experimental Worker V", daarmee verdiende ik 38 pond netto per week, inclusief Londen-toeslag. Wat het betekende was schoonmaker bij de afdeling metaalbewerking/draaibanken. Hier was de sfeer heel anders. Mannen in blauwe overalls die, hoewel ze geen fabrieks-productie draaiden, wel de uitstraling hadden van de arbeidersklasse. Ik moest een beetje de vloer aanvegen, waar metaalkrullen onder de werkbanken vielen. Ook dit was geen zwaar werk. En als ik eens iets extra's wilde doen, zoals de bijna ondoorzichtige ramen wassen, werd ik meteen tot de orde geroepen. Dat zou problemen geven met de vakbond van glazenwassers.

Hampton Wick Station, net over de Thames voorbij Kingston, was de halte voor mijn kamer bij mrs Allen. Teddington Station, eentje verder, was voor mijn werk, de NPL. Surbiton Station was aan de zuidkant van Kingston upon Thames, de halte voor het huis van Sean. Al deze stations hadden forensentreinen naar Waterloo station, maar vaak gebruikte ik de trein tot Wimbledon en daarvandaan de metro.

Lees verder in deel twee - een hippie tussen de punkers

Links

Deel twee van Londen, zomer 1978 - een hippie tussen de punkers - media en concerten
Spotify playlist Londen 1978
Meer van 40 jaar geleden