Short connection
We hadden maar een half uur om over te stappen in Wenen.
We waren al expres zo ver mogelijk voorin gaan zitten. Toen de deur openging
vroeg een medewerker ons of we naar Shiraz gingen? Dan svp als eerste
uitstappen. In de slurf stond een man met een notitieblok, ik dacht even dat
hij ons mannetje was, maar hij keek niet op of om toen we allevier voorbij
liepen. Dan zou ons mannetje wel verderop staan.
Net toen we 30 meter verderop door een schuifdeur liepen,
riep hij ons alsnog na: Shiraz? Hij kwam ons achterna en opende een zijdeur met
een pasje. Hier kwamen normaal geen passagiers. Een stukje gang, een trap af,
en tot mijn verbazing gingen we naar buiten. Daar stonden we ineens tussen de
vliegtuigen. En tot mijn nog grotere verbazing stapten we in een bestelbusje. We
reden een stuk airside. Onze
begeleider was half-Perzisch, zoals hij zelf zei, en zijn taak was mensen op de
vluchten naar Shiraz, Isfahan en Teheran te zetten. We stopten bij een deur
onderin een groot gebouw. Weer een pasje om die open te maken.
In een hal waren enkele immigratie-balies. Hij legde de
mevrouw achter de balie uit dat wij uitreizend waren, normaal was dit de balie
voor inreizende, in Schengen aankomende passagiers. Hij had ons bezworen na de
immigratie metéén rechtsaf te gaan en dan rechts een trap op. Maar we liepen
tegen een dichte nooduitgang op. Door een raam zag hij dat we vastliepen. Wij
gebaarden, wat nu? De borden volgen? maar dat was waarschijnlijk een grote
omweg langs een andere, drukkere immigratie. Even waren we ons mannetje kwijt,
maar toen leunde hij half langs het immigratie-hokje en riep ons terug. Aan die
kant in de hal hadden we wel een vrije doorgang naar de trap die we moesten
hebben. Hij moest natuurlijk wel de mevrouw achter balie uitleggen dat het goed
was dat we terugliepen.
Met z’n vijven op een drafje de trap op en een gang door.
Daar stond een enorm lange rij, maar hij wees ons dat we er langs konden lopen
om bij onze gate te komen. Die leek al helemaal verlaten. Snel door de security. En toen bleek dat er pas net
met instappen begonnen was, dus we hadden nog minstens vijf minuten speling.
Aankomst
Vijf uur later landden we, midden in de nacht, op een
klein regionaal vliegveld in het zuiden van Iran. Er werd omgeroepen dat alle
dames hun hoofddoekje om moesten doen. Iets minder dan de helft van de
passagiers stapte uit, de rest vloog door naar Isfahan. Met de bus naar de
terminal, een eenvoudig en oud gebouw. Er gingen maar een paar mensen naar de
rij voor de buitenlandse paspoorten, en ook aan de balie ging het heel vlot:
meteen een stempel en doorlopen. De tassen waren er al na vijf minuten. We
overwogen om geld te wisselen, maar een mannetje zei dat we dat beter verderop
konden doen. Al met al waren we in record-tijd dit land binnengekomen. Een
groot contrast met de voorbereidingen vooraf voor het visum en vele andere
documenten die je moest aanleveren. Dat was nog een heel gedoe geweest, vooral
door de onduidelijke en tegenstrijdige informatie die daarover beschikbaar was.
In de hal stond een mannetje met een A4-tje met de naam
van ons hotel en veel tekst in het Farsi. Op zijn telefoon had hij ook veel
Farsi met daar tussen in mijn naam. Dat was goed genoeg om met hem mee te gaan.
We liepen achter hem aan naar buiten, waar het aangenaam koel was. Op het
parkeerterrein de tassen achterin een oude auto gezet. Een flinke rit over een
brede boulevard met veel bomen en verlichting en op elke lantaarnpaal een grote
foto van een "martelaar" uit de Iran-Irak oorlog. Het was erg rustig
op straat, wel neon verlichting maar alles was dicht, dus we hadden geen idee
wat al die Farsi teksten aanprezen.
Geld, contant
geld
Door de boycot is Iran niet aangesloten op het
internationale geldverkeer. Hoewel overal geldautomaten en pinapparaten staan,
en bijna iedereen betaalt met een contactloze betaalkaart, zijn buitenlanders
aangewezen op harde cash. Euro's of dollars. Die je omwisselt voor boterzachte
Rial. Je hebt de officiële aankoopkoers, de officiele verkoopkoers, de straatkoers,
de eurokoers en de dollarkoers.
Bij de receptie konden ze wel wisselen, maar, zo zei de
receptioniste, de koers hangt af van hoeveel we willen wisselen. Hoeveel we willen
wisselen, zei ik, hangt af van de koers. We kwamen uit op 200€ tegen 60.000 rial/euro.
Al flink boven de officiële koers, maar ergens op straat zou het beter moeten
kunnen. We kregen een flinke stapel geld – en toen nog een, ze had het al
netjes voor ons in tweeën verdeeld.
De enorme hoeveelheid nullen maakten het niet gemakkelijk.
En nog minder dat je 60.000 Rial uitspreekt als 6.000. Dan wordr er Toman
bedoeld maar niet gezegd. Op sommige biljetten staat 500.000 Rial, op oudere
met de zelfde waarde staat 50. Dat betekent dan 50.000 Toman, ofwel 500.000
Rial. Als iets bv 300.000 Rial kost, kan er dus gezegd worden: 300.000, 30.000
of 30... Wat ook niet helpt, is dat de briefjes van 100.000 en 10.000 Rial
dezelfde kleur hebben.
Later zouden we een paar keer op straat wisselen. Iedere
stad heeft een strip waar wat mannen
staan, die vragen of je wilt wisselen. In Shiraz zat elke avond zo'n man op een
klapstoeltje op de stoep met voor zich op de grond een kleedje met stapels
bankbiljetten. Je kiest een mannetje uit en je stapt samen even opzij. Je
onderhandelt wat over de koers en hoeveel Euro je wilt wisselen. Het mannetje
telt een stapel biljetten neer. Dan zeg je dat dat te weinig is en komen er nog
een of twee biljetten bij. Dan tel je de stapel nog een keer na en geeft hem twee
euro-biljetten.
Shiraz
De volgende ochtend wandelden we naar de Pink Mosque. Meer een bezienswaardigheid
dan een heiligdom, en het was er al behoorlijk druk toen we naar binnen gingen.
De grootste attractie was de gebedshal met glas-in-lood ramen. De ochtendzon
scheen er door naar binnen en wierp een kleurrijk patroon op de grond. Iedereen
wilde poseren in het kleurenspectrum, en vooral de gedrapeerde witte gewaden
kwamen heel goed uit.
 |
| Shiraz Pink Mosque |
De gebedsnissen aan de uiteinden van de binnenplaats waren
versierd met prachtig tegelwerk, waar de kleur roze overheerste. Opmerkelijk
detail was dat in de bloemenpatronen soms een miniatuur landschapje verwerkt
zat. Er was een put met blauw licht, om te symboliseren dat daar water in had
gezeten – tot 10 jaar geleden nog. En dan was er nog een klein
zij-binnenplaatsje, waar we een fotosessie hielden met een moeder met haar
dochters uit Mashhad. Moeder maakte alle foto’s van de dochters met ons. Toen
ik er op aandrong dat ze zelf ook mee op de foto moest, ging de zwarte capuchon
van haar mantel af, zodat een wat fleuriger hoofddoekje tevoorschijn kwam.
Een stukje verderop was een museum in de tuinen van een
oud herenhuis. Mooie sinaasappelbomen, waterpartijen, en een groot
gastenpaviljoen. Spiegelwanden, beschilderde plafonds met Europese taferelen. Op
de muren van het entreegebouw waren afbeeldingen die we kenden van de Moghols
in Noord India: olifanten. De India-connectie.
 |
| Shiraz bazaar |
 |
| Shiraz bazaar |
 |
| Shiraz bazaar |
Shiraz is een grote, mondaine stad. Door de zuidelijke
ligging, de gemoedelijke sfeer, de lange siesta en de gewoonte pas om tien uur
's avonds te gaan eten, wordt de provincie wel het Andalucië van Iran genoemd.
En zo voelde het ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten