Omkareshwar is een heilig eiland in de heilige rivier de Narmada. Er waren heel wat meer sadhu's dan toeristen. Het guesthouse dat ons was aangeraden door Brazilianen die we in Maheshwar waren tegengekomen, lag een heleboel trappen de berg op. Het was vol. Terug beneden bekeken we eerst nog een achenebbisj backpacker hostel en kozen toen een Indiaas middenklasse hotel. Lunch op de markt was zo abominabel slecht, dat we voor het avondeten toch maar weer de trappen beklommen om bij het guesthouse mee te eten "wat de pot schafte". We zaten op de betonnen vloer van een soort veranda, allemaal super eenvoudig. De overige gasten waren heel relaxed van alle ganja die ze gerookt hadden - waarschijnlijk van een sadhu gekocht. De thali was onverwacht buitengewoon lekker. Heerlijke subtiele smaken in het eten – heel verrassend.
Uit mijn dagboek in januari 2010:
"Manu
guesthouse was op het eiland, met uitzicht op de rivier, de brug en het stadje
op het vasteland. Je kon je voorstellen daar uren te zitten kijken. Ook de mandapam
was mooi en sfeervol. Toen wij er voor het avondeten kwamen, zaten een paar
jongens als met een soort japans thee-ceremonieel een hasjpijp te roken. Enorme
rookwolken en zwaar gehoest. Er leek ook net als in Tiru en Auroville een
belangrijke ancieniteit te heersen: hoe langer je hier was, hoe minder je je om
nieuwkomers en passanten kommerde. Het meisje dat we eergister in Maheshwar
gesproken hadden, had een mooie vlotte shurida aan. Het eten werd
geserveerd op de vloer, terwijl wij en de 8 huidige gasten van Manu tamelijk
zwijgend in twee rijen in kleermakerszit op de grond zaten. De thali was
uitstekend, home-cooked, veel minder vet en geraffineerd gekruid. Dus
ondanks het ietwat vreemde sfeertje zouden we er graag morgen nog een keer
komen eten. Ongelooflijk lekker ."
