Nederlandstalige blogs

maandag 18 juni 2018

Iran Nieuwsbrief Zomer 2018 (1/4) Shiraz - het Andalucië van Iran


Short connection

We hadden maar een half uur om over te stappen in Wenen. We waren al expres zo ver mogelijk voorin gaan zitten. Toen de deur openging vroeg een medewerker ons of we naar Shiraz gingen? Dan svp als eerste uitstappen. In de slurf stond een man met een notitieblok, ik dacht even dat hij ons mannetje was, maar hij keek niet op of om toen we allevier voorbij liepen. Dan zou ons mannetje wel verderop staan.

Net toen we 30 meter verderop door een schuifdeur liepen, riep hij ons alsnog na: Shiraz? Hij kwam ons achterna en opende een zijdeur met een pasje. Hier kwamen normaal geen passagiers. Een stukje gang, een trap af, en tot mijn verbazing gingen we naar buiten. Daar stonden we ineens tussen de vliegtuigen. En tot mijn nog grotere verbazing stapten we in een bestelbusje. We reden een stuk airside. Onze begeleider was half-Perzisch, zoals hij zelf zei, en zijn taak was mensen op de vluchten naar Shiraz, Isfahan en Teheran te zetten. We stopten bij een deur onderin een groot gebouw. Weer een pasje om die open te maken.

In een hal waren enkele immigratie-balies. Hij legde de mevrouw achter de balie uit dat wij uitreizend waren, normaal was dit de balie voor inreizende, in Schengen aankomende passagiers. Hij had ons bezworen na de immigratie metéén rechtsaf te gaan en dan rechts een trap op. Maar we liepen tegen een dichte nooduitgang op. Door een raam zag hij dat we vastliepen. Wij gebaarden, wat nu? De borden volgen? maar dat was waarschijnlijk een grote omweg langs een andere, drukkere immigratie. Even waren we ons mannetje kwijt, maar toen leunde hij half langs het immigratie-hokje en riep ons terug. Aan die kant in de hal hadden we wel een vrije doorgang naar de trap die we moesten hebben. Hij moest natuurlijk wel de mevrouw achter balie uitleggen dat het goed was dat we terugliepen.

Met z’n vijven op een drafje de trap op en een gang door. Daar stond een enorm lange rij, maar hij wees ons dat we er langs konden lopen om bij onze gate te komen. Die leek al helemaal verlaten. Snel door de security. En toen bleek dat er pas net met instappen begonnen was, dus we hadden nog minstens vijf minuten speling.

Aankomst

Vijf uur later landden we, midden in de nacht, op een klein regionaal vliegveld in het zuiden van Iran. Er werd omgeroepen dat alle dames hun hoofddoekje om moesten doen. Iets minder dan de helft van de passagiers stapte uit, de rest vloog door naar Isfahan. Met de bus naar de terminal, een eenvoudig en oud gebouw. Er gingen maar een paar mensen naar de rij voor de buitenlandse paspoorten, en ook aan de balie ging het heel vlot: meteen een stempel en doorlopen. De tassen waren er al na vijf minuten. We overwogen om geld te wisselen, maar een mannetje zei dat we dat beter verderop konden doen. Al met al waren we in record-tijd dit land binnengekomen. Een groot contrast met de voorbereidingen vooraf voor het visum en vele andere documenten die je moest aanleveren. Dat was nog een heel gedoe geweest, vooral door de onduidelijke en tegenstrijdige informatie die daarover beschikbaar was.

In de hal stond een mannetje met een A4-tje met de naam van ons hotel en veel tekst in het Farsi. Op zijn telefoon had hij ook veel Farsi met daar tussen in mijn naam. Dat was goed genoeg om met hem mee te gaan. We liepen achter hem aan naar buiten, waar het aangenaam koel was. Op het parkeerterrein de tassen achterin een oude auto gezet. Een flinke rit over een brede boulevard met veel bomen en verlichting en op elke lantaarnpaal een grote foto van een "martelaar" uit de Iran-Irak oorlog. Het was erg rustig op straat, wel neon verlichting maar alles was dicht, dus we hadden geen idee wat al die Farsi teksten aanprezen.

Geld, contant geld

Door de boycot is Iran niet aangesloten op het internationale geldverkeer. Hoewel overal geldautomaten en pinapparaten staan, en bijna iedereen betaalt met een contactloze betaalkaart, zijn buitenlanders aangewezen op harde cash. Euro's of dollars. Die je omwisselt voor boterzachte Rial. Je hebt de officiële aankoopkoers, de officiele verkoopkoers, de straatkoers, de eurokoers en de dollarkoers.

Bij de receptie konden ze wel wisselen, maar, zo zei de receptioniste, de koers hangt af van hoeveel we willen wisselen. Hoeveel we willen wisselen, zei ik, hangt af van de koers. We kwamen uit op 200€ tegen 60.000 rial/euro. Al flink boven de officiële koers, maar ergens op straat zou het beter moeten kunnen. We kregen een flinke stapel geld – en toen nog een, ze had het al netjes voor ons in tweeën verdeeld.

De enorme hoeveelheid nullen maakten het niet gemakkelijk. En nog minder dat je 60.000 Rial uitspreekt als 6.000. Dan wordr er Toman bedoeld maar niet gezegd. Op sommige biljetten staat 500.000 Rial, op oudere met de zelfde waarde staat 50. Dat betekent dan 50.000 Toman, ofwel 500.000 Rial. Als iets bv 300.000 Rial kost, kan er dus gezegd worden: 300.000, 30.000 of 30... Wat ook niet helpt, is dat de briefjes van 100.000 en 10.000 Rial dezelfde kleur hebben. 

Later zouden we een paar keer op straat wisselen. Iedere stad heeft een strip waar wat mannen staan, die vragen of je wilt wisselen. In Shiraz zat elke avond zo'n man op een klapstoeltje op de stoep met voor zich op de grond een kleedje met stapels bankbiljetten. Je kiest een mannetje uit en je stapt samen even opzij. Je onderhandelt wat over de koers en hoeveel Euro je wilt wisselen. Het mannetje telt een stapel biljetten neer. Dan zeg je dat dat te weinig is en komen er nog een of twee biljetten bij. Dan tel je de stapel nog een keer na en geeft hem twee euro-biljetten.

Shiraz 

De volgende ochtend wandelden we naar de Pink Mosque. Meer een bezienswaardigheid dan een heiligdom, en het was er al behoorlijk druk toen we naar binnen gingen. De grootste attractie was de gebedshal met glas-in-lood ramen. De ochtendzon scheen er door naar binnen en wierp een kleurrijk patroon op de grond. Iedereen wilde poseren in het kleurenspectrum, en vooral de gedrapeerde witte gewaden kwamen heel goed uit.
Shiraz Pink Mosque

De gebedsnissen aan de uiteinden van de binnenplaats waren versierd met prachtig tegelwerk, waar de kleur roze overheerste. Opmerkelijk detail was dat in de bloemenpatronen soms een miniatuur landschapje verwerkt zat. Er was een put met blauw licht, om te symboliseren dat daar water in had gezeten – tot 10 jaar geleden nog. En dan was er nog een klein zij-binnenplaatsje, waar we een fotosessie hielden met een moeder met haar dochters uit Mashhad. Moeder maakte alle foto’s van de dochters met ons. Toen ik er op aandrong dat ze zelf ook mee op de foto moest, ging de zwarte capuchon van haar mantel af, zodat een wat fleuriger hoofddoekje tevoorschijn kwam.

Een stukje verderop was een museum in de tuinen van een oud herenhuis. Mooie sinaasappelbomen, waterpartijen, en een groot gastenpaviljoen. Spiegelwanden, beschilderde plafonds met Europese taferelen. Op de muren van het entreegebouw waren afbeeldingen die we kenden van de Moghols in Noord India: olifanten. De India-connectie.

Shiraz bazaar
In de overdekte bazaar van Shiraz was het steeds een gezellige drukte. Er werd volop gewinkeld. Er waren afdelingen voor kleding, voor tapijten, voor kruiden, voor huishoudelijke artikelen. Ondanks al die mensen hing er een rustige sfeer, kooplieden waren niet hard aan het roepen, voorbijgangers groetten ons wel maar zonder opdringerig te worden. 
Shiraz bazaar
Midden in de bazaar was een klein pleintje met een vijver. Het was er tegelijk druk en intens rustig, sereen. We gingen op een bankje zitten en keken onze ogen uit. De dames zag er allemaal even fascinerend uit. Soms vormeloos onder grote zwarte doeken, soms eenvoudig smaakvol, soms verhullend, soms het figuur accentuerend, soms op het excentrieke en uitdagende af. Als je het al niet wist: ook met vreemde kledingvoorschriften kunnen vrouwen zich heel eigen en charmant kleden.
Shiraz bazaar

Shiraz is een grote, mondaine stad. Door de zuidelijke ligging, de gemoedelijke sfeer, de lange siesta en de gewoonte pas om tien uur 's avonds te gaan eten, wordt de provincie wel het Andalucië van Iran genoemd. En zo voelde het ook.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten